De reis naar Zweden stond al heel lang op mijn verlanglijst en nu is het alweer achter de rug… Een week sneeuw en kou trotseren in een afgelegen gebied met wat vrienden en 21 husky’s; ik kan het iedereen aanbevelen! De trip verliep echter niet helemaal zonder kleerscheuren…
De eerste tegenvaller was het feit dat onze vlucht werd geannuleerd. Daar stonden we dan… Gelukkig was er een oplossing gevonden door luchtvaartmaatschappij SAS. Niet helemaal zoals we hoopten, maar we konden in ieder geval vertrekken. We – een vriendin en ik - vlogen 45 minuten eerder dan gepland naar Kopenhagen. Gelukkig waren we twee uur van te voren op Schiphol aangekomen. Anders was er nog een groter probleem ontstaan.
In Kopenhagen moesten we helaas vier uur wachten voordat we richting Oslo konden vliegen. Het vliegtuig kwam eind van de middag aan, dus dat betekende dat het pikdonker was. 270 kilometer rijden naar de plaats van bestemming was nu geen optie meer, dus boekten we een leuk appartementje in Noorwegen. Op de weg er naar toe zagen we onze eerste eland. Later bleek dat tevens onze laatste te zijn, maar dat wisten we toen nog niet.
Vol goede moed vertrokken we de volgende ochtend richting Zweden. Het had de dagen ervoor behoorlijk gesneeuwd, dus er lag een flink pak. Hoe dichter we bij de Zweedse grens kwamen, hoe dikker de sneeuw. Het autoverhuurbedrijf had gezegd dat we geen sneeuwkettingen nodig hadden, dus we moesten vertrouwen op onze winterbanden. Het ging goed totdat we op de plaats van bestemming aankwamen. Honderd meter voor het huis kwamen we vast te zitten in de sneeuw. Gelukkig kwamen onze gastheren ons redden en werd er daarna geproost met een cava op de goede afloop.
Strenge regels Er waren strenge regels verbonden aan het verblijf. Goed warm blijven (dat betekende goede kleding, snowboots, muts, wanten én alcohol), lekker eten (dat betekende dat ik niet hoefde te koken!), en de honden verzorgen (dat betekende knuffelen en helpen met eten geven). Het was een zware week…
Door de hevige sneeuwval was het helaas niet mogelijk om een sledetocht te maken met de husky’s. De teleurstelling was groot, maar gelukkig konden we op een zonnige zondag wel een prachtige rit maken op de sneeuwscooter. Ik zat achterop en vond het eerste stukje best spannend. Ik ben gewend om zelf motor te rijden, en nu had ik geen controle. De sneeuw was zo diep dat ik telkens dacht dat we zouden omslaan met de sneeuwscooter. Maar dat gebeurde niet en na een minuut of tien besloot ik alles los te laten – behalve de bestuurder en de scooter – en te genieten van de rit. En wat was het mooi! Vooral toen we aan de andere kant van het meer aankwamen en door het bos reden.
Koud
Op een gegeven moment stopten we bij een blokhut genaamd ‘Rausen’. Er lag een gastenboek waarin ik onze namen noteerde en na een korte pauze vertrokken we weer richting ons vakantiehuis. In het weekend kun je in de blokhut warme drankjes krijgen en wat te snoepen. Ook worden hier soms hotdogs gemaakt op een vuurtje. Deze keer was er niet genoeg tijd, omdat het al begon te schemeren. De terugweg was koud, koud en koud. Ik had dure snowboots gekocht die je voeten warm horen te houden bij -50. Nee dus… Het was -15 en mijn voeten waren bevroren toen we thuis kwamen. De rest van mijn kleding hield me redelijk warm, maar toch stond ik een half uur na aankomst nog te bibberen op mijn benen. Wat alcohol en een heerlijke maaltijd zorgden weer voor wat warmte in mijn lichaam.
De volgende dag was alweer de laatste, helaas... Wat vliegt de tijd toch als je het zo fijn hebt. Hoogste tijd dus voor een mooie afsluiting met een barbecue en cava. Het was -15, maar dat mocht de pret niet drukken. Er werd een vuurtje gestookt en na een tijdje ging het vlees er op. In de tussentijd probeerden we warm te blijven door te dansen op jaren 70 en 80 muziek op de lokale radio. Een grappig detail was het inschenken van de cava. Door de enorme kou was de drank deels bevroren en dus dronken we cava met ijsblokjes. Een uitstekende combi met rendierhamburgers en gebakken aardappeltjes.
Afscheid nemen Op dit moment ben ik onderweg naar een nieuw house sit adres met twee katjes. Een stuk makkelijker dan het verzorgen van 21 husky’s. Wat een werk… Wel heel leuk om een kijkje te nemen achter de schermen van twee mushers! Ik heb ook een beetje mogen helpen bij het voeden en knuffelen van de hondjes. Dat is het fijnste deel van mijn leven als ‘traveling house sitter’. Maar dat maakt afscheid nemen tegelijkertijd ook heel moeilijk. Ik verbaas me er telkens weer over hoe snel en intens je van dieren kunt houden en hoeveel onvoorwaardelijke liefde je terug krijgt. Afscheid nemen went nooit, bevestigt een Amerikaanse collega house sitter die volgende week haar 44ste (!) opdracht gaat vervullen. “But this is part of our job”, is haar reactie. “We love what we do and we give it all.” En zo is het… Op naar mijn 15de house sit!