Morgen vertrek ik naar mijn volgende oppasadres in Portland, Oregon USA. Wat vliegt de tijd... Op dit moment zit ik in Lake Tapps, Washington State. Ik ben hier naar toe gereisd met een bus vanaf Pacific station Vancouver. Een rit van ca. 4 uur. Alles verliep zo voorspoedig, dat ik een half uur te vroeg aan kwam in Seattle. Geen files, geen problemen aan de US border. Prima dus. De eerste kennismaking met Amerika was zeer positief!
Op het station raakte ik in gesprek met een Security medewerker. Hij is oorspronkelijk afkomstig van Jamaica, vertelde hij. Hij wilde van alles weten over Amsterdam… Dat is bij veel Amerikanen de enige link die ze hebben met Nederland. Terwijl we in gesprek waren, liep er een zwerfster voorbij. Ze huilde en vertelde me dat ze al dagen niet had gegeten. Ze zag er slecht uit. Broodmager. Tja… wat doe je dan? Ik had een 5 dollar biljet in mijn portemonnee. Het had een jaar lang op mijn prikbord gehangen. Ik heb hem haar gegeven. Het was onmogelijk om dat niet te doen. Ze beloofde er eten van te kopen, en geen drugs of drank. Ik wil haar graag geloven, dus dat probeer ik dan maar. Dat is dus de andere kant van Amerika.
De ontmoeting met het echtpaar waarvoor ik nu oppas, was allerhartelijks. Voor hun vertrek naar Schotland hadden we nog twee dagen de tijd om elkaar te leren kennen. Vol trots lieten ze me hun huis, hun dieren en de omgeving zien. Ik voelde me hier zo welkom! Ik maakte kennis met hun beste vrienden en ze trakteerden me op een gezellig etentje. Toen ik ze uiteindelijk naar het vliegveld bracht was er een mooie vriendschap ontstaan. Ik vond het zelfs jammer dat ze vertrokken en miste hen de eerste dagen. Want daar zat ik dan… Helemaal alleen in een wildvreemd land, in een wildvreemd huis, met wildvreemde dieren.
Het huis staat op een Mobile Home Park circa 30 minuten rijden van Tacoma en drie kwartier van Seattle. De dichtstbijzijnde supermarkt is 6 minuten rijden. Niet anders dan wat ik gewend was in Abbenes, mijn vorige woonplaats in Nederland. Toch zijn er grote verschillen. Deze woning is vrij donker doordat er een overdekte veranda is aangebouwd en omdat het huis omgeven is door hoge bomen. Het bos neemt veel licht weg. En uitzicht. In Abbenes keek ik uit over weilanden en bollenvelden. In Vancouver had ik vanaf de North Shore een prachtig vrij uitzicht op de stad, de zee, de haven en de bergen. Ik ben dus geen bosmens. Dat is nu wel duidelijk. Ik moet om me heen kunnen kijken en ik heb mensen nodig. Hier staan twintig woningen en stacaravans en that’s it! Er is geen contact onderling. Iedereen leeft op zijn eigen eilandje. Maar gelukkig heb ik een auto en daar maak ik dankbaar gebruik van!
Gesprekken Ik heb inmiddels lange wandelingen gemaakt met de twee honden en heb onder meer Olympia, Tacoma, Bellevue, Seattle, Gig Harbour en Mount Rainier National Park bezocht. Ik rijd heel stoer rond in een grote Toyota Cruiser, begeleid door mijn trouwe 'vriendin' op Google Maps, die me feilloos de weg wijst. Ik ben alleen uiteten geweest en heb onderweg al heel wat gesprekken gevoerd.
Via de website Meet-up.com ben ik naar de lezing ‘Finding peace and happiness in your life’ geweest van een monnik uit India. Ik heb daar met een aantal inspirerende mensen gepraat. In Olympia kreeg ik leuke toeristische tips van twee politiemannen en had ik een gesprek met de eigenaresse van een Fair Trade winkeltje. Ze vertelde me prachtige verhalen over haar spulletjes. In Seattle heb ik heerlijk sushi gegeten met tien expats uit verschillende landen. In Gig Harbour ontmoette ik een fotograaf die mooie wildlife foto’s maakt. Op elke plek waar ik kom, is wel een bijzondere ontmoeting.
Een van de mooiste herinneringen tot nu toe is de kennismaking met Kevin en zijn hond Max. Ik wandelde over Anthony’s Pier in Seattle. Het was prachtig weer. Op een van de terrassen zat een aantrekkelijke man met een zwarte labrador. Ik keek stiekem vanuit mijn ooghoeken naar hem toen ik langs liep. De man zat met z’n ogen dicht te genieten van de zon. Op de terugweg waren zijn ogen open. Hij glimlachte naar me en sprak me aan. Er ontstond een leuk gesprek en na een tijdje vroeg hij of ik een drankje wilde drinken. Hij had kort daarvoor ook een Australisch echtpaar uitgenodigd, zei hij. Toen ik wilde gaan zitten, kwam het echtpaar juist het terras op lopen. We maakten kennis en al snel zaten we gezellig te kletsen en te lachen. Na een uur namen we afscheid alsof we elkaar al jaren kenden. We wisselden e-mailadressen uit en beloofden contact te houden. Deze week hebben we inderdaad al gemaild. Helaas voor mij is de aantrekkelijke man gay, dus iets romantisch heb ik er niet aan overgehouden… Maar ik heb nu wel drie nieuwe vrienden én een oppasadres in Australië! Life is good...