Ruim vijf weken ben ik nu in Canada, en ik vind het hier weer geweldig! Het is hier zo mooi, de sfeer is goed en de mensen zijn ontzettend aardig. Je hebt hier alles lekker dicht bij elkaar: zee, strand, bergen, bossen en de stad. Heimwee naar Nederland heb ik niet. Het is de vijfde keer in vier jaar dat ik hier ben, en ik voel me dus echt thuis. Wat ik wel heel moeilijk vind is ‘afscheid nemen’. Telkens weer. Een uitdaging dus om hiermee te leren omgaan!
Het afscheid van de katjes en de 13-jaar oude Golden Retriever in Laren vond ik heel zwaar. De hond Shelley en ik hadden een heel speciale band. Dat kwam onder meer omdat ze ziek werd tijdens het oppassen. Door een virus kreeg ze plotseling ernstige diarree en begon ze te braken. Ze moest zelfs worden opgenomen in de dierenkliniek in Utrecht. Shelley had echter heimwee en na een week besloten we haar - in overleg met de dierenarts - naar huis te halen. Dat zou beter zijn voor haar herstel.
Het was een zware tijd voor ons allebei. Shelley was nog steeds doodziek en moest om de twee uur naar buiten. Ze plaste in huis en had vier verschillende medicijnen. Maar ik verzorgde haar met liefde. En onze band groeide. Toen haar baasjes na zes weken vakantie weer terug kwamen was ze weer helemaal de oude. Het afscheid was hartverscheurend. Maar ik ben heel blij dat ik haar gezond kon teruggeven aan de eigenaren.
Lastig momentje Daarna volgde het afscheid van mijn spullen. In Nederland reis ik rond met twee grote koffers met kleding, een aantal kleinere koffers met persoonlijke spulletjes, mijn eigen dekbed en mijn hoofdkussen. Voor mijn reis naar Canada kon ik alleen een grote koffer (max 23 kilo) en handbagage meenemen. Dus… koffers in de opslag. Weer een lastig momentje.
De dag voor mijn vertrek had ik afgesproken met mijn zussen. We hebben lekker gegeten bij een Grieks restaurant in Lisse en daarna werd ik naar een hotel gebracht, vlak bij Schiphol. We beloofden elkaar vaak te bellen, te appen, te skypen. Een zus had zelfs een vlucht geboekt om me te komen opzoeken in Vancouver. Toch was ook dat afscheid moeilijk. Net als al die andere laatste momenten met familieleden, mijn vrienden en vriendinnen. Wat voelde ik me alleen op die hotelkamer…
Gelukkig ging het de volgende ochtend weer een stuk beter. Dit vertrek is mijn eigen keuze, dus ik wil niet in de slachtofferrol blijven hangen. Ik wil de wereld én mezelf ontdekken. Dat is mijn doel. Daar ligt mijn focus! De vlucht verliep goed, maar niet vlekkeloos. Bij de overstap op Heathrow had ik ruim drie uur vertraging. Dat betekende dat ik in totaal zeven uur op de luchthaven heb rond gehangen.
Blijdschap Na het verdriet van het afscheid van iedereen in Nederland was er de blijdschap van het weerzien van lieve vrienden in Canada. Dat is weer de andere kant. Want ook hier heb ik gezellige etentjes met leuke mensen, koffie met ‘oude’ kennissen, een weekendje logeren bij vrienden op Vancouver Island, netwerkbijeenkomsten met expats uit alle werelddelen, een dagje op bezoek bij een vriendin in White Rock. En als hoogtepunt tot nu toe: het bliksembezoek van mijn zus uit Nederland.
Wat hebben we het leuk gehad met z’n tweetjes. We hebben in een week gepropt wat andere mensen in een maand doen: Granville eiland, Stanley Park, English Bay, the Tomahawk, Squamish, Shanen Falls, met de seabus naar Downtown Vancouver, de stoomklok in Gastown, in een gondel in Whistler, Capilano Suspenion Bridge, naar de bioscoop, van het uitzicht genieten in Cloud Nine. De kroon op deze prachtige week was het spotten van walvissen. In totaal zagen we vijf Orka’s, die een schitterende show gaven tijdens hun jacht op een zeehond.
Nu ben ik dus weer alleen. Mijn zus is naar huis en we gaan weer over tot de orde van de dag… Ik heb het ritme nu gelukkig weer te pakken en kijk uit naar het nieuwe avontuur in Amerika dat morgen van start gaat! Maar het viel niet mee na al die mooie dagen samen. En ook met Pasen had ik het moeilijk. Voor het eerst een feestdag vieren in mijn eentje. Ik had niet verwacht dat ik dat zo moeilijk zou vinden. Maar ook dat hoort er bij. Het is een leerproces. Op deze manier ontdek ik wat ik echt belangrijk vind in het leven. Ik voel dat ik leef. Voluit! En dat is de bedoeling. Ik wil geen kabbelend beekje, maar hoge pieken! En de diepe dalen horen daar dus ook bij…