Viva la Vida!

Ik zit in het vliegtuig en kijk naar buiten. Wat is het hier prachtig boven de wolken! Vredig en stil. Grote pluizige watten drijven voorbij, met gouden randjes. In het vliegtuig is het helaas niet zo rustig. Voor me zit een baby te krijsen en achter me schopt een tienjarig jongetje in een regelmatig ritme tegen mijn stoel aan. De motoren maken ook veel herrie. Ik zou vleugels willen hebben, het vliegtuig uit willen stappen en me mee laten drijven met de prachtige wolken...

De realiteit is helaas anders. Ik ben inmiddels vertrokken van mijn eerste oppasadres. Zoals ik al verwachtte vond ik het moeilijk om afscheid te nemen van de katjes. Een paar dagen eerder had ik mijn persoonlijke spullen al ingepakt, zodat ik me minder thuis zou voelen. Een beetje afkicken dacht ik. Maar dat werkte toch anders dan verwacht. Na zes weken was dit huis echt thuis geworden. Zelfs zonder persoonlijke accessoires. Dakloos Toen ik uiteindelijk in mijn auto zat - opnieuw gevuld met tassen en koffers - voelde ik me voor het eerst een dakloze. Op dat moment drong het pas echt tot me door dat ik geen huis meer heb. Ook deze persoonlijke spullen moesten naar de opslag, want bij Transavia mocht ik maar 30 kilo meenemen naar mijn volgende bestemming: Barcelona. Uitzoeken wat ik meeneem en wat ik achter laat, bleek een behoorlijke klus. Ook dat zal wel wennen, maar nu had ik toch bijna drie kilo te veel ingepakt. De stewardess achter de balie was streng. Ik moest die kilo's achterlaten of mijn handbagage moest in het ruim en daarvoor diende ik 15 euro te betalen. Ik heb uiteindelijk een oplossing gevonden, want mijn trolley met laptop in het ruim zag ik echt niet zitten… Een half uur later dan gepland schoof ik eindelijk aan in de rij voor de controles. Ook daar verliep het niet vlekkeloos. Mijn handtas moest helemaal leeg. Zelfs mijn portemonnee werd geopend en mijn brillenkoker werd eveneens argwanend bekeken. Mijn smartphone bleek de boosdoener. Die had ik in de tas laten zitten en dat mocht echt niet. Interessante mannen Door al dat oponthoud moest ik me nog haasten ook. Ik kwam precies op tijd bij de gate, waar al een lange rij wachtenden stond. Ik besloot nog even te gaan zitten. Goed plan bleek later, want na drie kwartier was de rij nog geen millimeter opgeschoven. Ik had ondertussen kennis gemaakt met twee interessante mannen die al jaren de wereld rond reizen. De jonge man – type fotomodel - was de dag ervoor teruggekomen uit Lissabon en zou na Barcelona naar Kaapstad vliegen. Daar gaat hij een half jaar wonen. Het werk dat hij doet klinkt in interessant. Hij bezoekt bedrijven waar studenten stage kunnen lopen. Dat doet hij wereldwijd. De oudere man heeft huizen in Turkije en Brazilië, vertelde hij. Zijn vriendin en zijn ex wonen nog wel in Nederland, dus daar logeert hij regelmatig. Hij woont maximaal twee maanden op een adres nu hij met pensioen is. Hij reist de hele wereld rond, en dat doet hij al 35 jaar. Interessant! Bij het vliegtuig aangekomen stond me weer een onaangename verrassing te wachten. Mijn handbagage moest alsnog het ruim in. Er was geen ruimte voor trolleys in het vliegtuig. Het leek wel een klucht, het vertrek uit Nederland! Er werd ons wel geadviseerd laptops uit de bagage te halen, want men kon niet garanderen dat er zachtzinnig met de spullen werd omgegaan. Behulpzame Spanjaarden Eenmaal in Barcelona, bleek de trolley opnieuw voor problemen te zorgen. Want lopen naar de metro met een grote koffer op wieltjes en een trolley gaat best. Maar tientallen roltrappen op en af is wat lastiger. En twee koffers meterslange trappen op en af zeulen is helemaal een 'feest' in je eentje. Dus ‘moest’ ik regelmatig mijn kostbare bezittingen uit handen geven aan uiterst behulpzame Spanjaarden. Dat Spanjaarden echt heel hartelijk zijn, merkte ik ook later toen ik mijn hotel niet kon vinden. Telkens als ik iemand de weg vroeg, werd de telefoon er bij gepakt en keek men op Google Maps hoe ik het beste kon lopen. Als desbetreffende persoon geen Engels sprak, plukte hij andere voorbijgangers van de straat en werd hen om assistentie gevraagd. Op een gegeven moment stonden we met tien mensen te discussiëren over de beste route. Helaas werd ik keer op keer de verkeerde kant op gestuurd en kwam ik pas om 20.30 uur moe en hongerig in mijn hotel aan; circa drie uur na de landing. Nou ja, saai is het leven van een zwerver in ieder geval niet! Dat bleek ook daarna, toen ik binnen 24 uur een fikse voedselvergiftiging te pakken had na het eten van paella. Een week later ben ik nog steeds niet helemaal hersteld. Nee, kleurloos is dit leven zeker niet. En de stad is trouwens ook adembenemend. Benieuwd naar mijn volgende reis… Viva la Vida!